Қойшыбек МҮБАРАК: ҚЫЗ ЛӘЙЛІ
– Білесің бе, бұл көлде Қыз–Ләйлі бар… – Ол кім?! – А… білмейтін бе едің? ол менің Марал әпкемнің құрбысы… – Ол қайда? – Осы көлде? – Қалай? – Жарайды…
Қойшыбек МҮБАРАК: ТАРҒЫЛ МЫСЫҚ
– Есен аға, сені әпкем шақырып жатыр… – деген он жастар шамасындағы көршінің баласы Ермекке аңырып қарап отырып қалыппын. Иә, біз бұл ауылға көшіп келгелі де бес-алты жылдың жүзі болып…
Қойшыбек МҮБАРАК: ЕГІЗ ТҰМАР
Түн ортасы ауған шақ. Екеуміз, досым және мен. Автокөліктің іші. Бұл маңда таң бозынан қызыл іңірге дейін қайшалысатын қалың автокөлік түн ортасында сап тиылады. Көше бойындағы оқшау-оқшау ғимараттардан тек бірлі…
Қойшыбек МҮБАРАК: ПОРТРЕТТЕГІ ҒҰМЫР
Соңғы үш жылда денсаулығымның ақауына байланысты үй демалысында болғасын үлкен қаланың бір бұлтарыс кішкентай көшесінде таңнан қара кешке дейін самсатып тізіп қоятын қалың өнер туындысы жайылған жаймаға келіп шеткері тұрған…
Қойшыбек МҮБАРАК: КӨРШІНІҢ ҮЙІ
Жоғары оқу орнын бітірген соң, арнайы жолдамамен осы қаладағы әлдебір көркем әдеби журналдың редакциясына жолым түскен. Мен келген журналдың редакциясы қанша азып-тозып тұрғанымен қызметтестерім шетінен жаны жайсаң жақсы адамдар екен.…
Қойшыбек МҮБАРАК: ТОРАҢҒЫЛЫ СИҚЫРЫ
Автобус тола адам… Барлығы маған таңданып келеді… – Осыдан Тораңғылыға дейін екі жүз шақырым. Ал «Тораңғылыдан» ары Бесбастауға дейін жүз елу шақырым… Айналасы үш жүз елу шақырым жерде тамшы су…
Қойшыбек МҮБАРАК: ҚҰБЫЖЫҚ
Жайлау. Самал жел қарағай басын ырғаған салқын түн. Арғы шеті қараңғылық құшағына астасып, тұтас бетті алып жатқан қалың қарағай. Бергі етегінде шағын ауыл. Шамасы елу-алпыс, ылғи шәкене ит арқалар, ара-арасында…
Қойшыбек МҮБАРАК: ЕСКЕКСІЗ ҚАЙЫҚ
Зәриям екеуіміз теңіз портына түс ауа жеттік. Ас ішіп ауқаттанып алған соң, қолтықтаса портты жағалап келеміз. Шет-шегі жоқ байтақ даланы алып жатқан судың арғы шеті көрінбейді. Бірін-бірі қуған ессіз толқындар…
Қойшыбек МҮБАРАК: АҚ КӨЙЛЕКТІ ҚЫЗ
Қаладан кеше келгем. Осы ауылда анау алыстағы қалада оқып жатқан жалғыз менмін. Туыс-туған, көрші-қолаңның барлығы менен сарқыт дәметеді… Шамамша қалтамдағы қалған соңғы жармағыма дейін қаланың неше түрлі тәтті-дәруменін ала келетін…
Қойшыбек МҮБАРАК: АЙДЫҢ СОҢҒЫ СӘРСЕНБІСІ
– Жібер мені! Жібер!.. Ол өзінің ащы дауысынан шошып оянып кетті. Түннің қай уағы екенін аңғара алмады. Жап-жарық күміс айнадай жарқыраған аппақ айдың ақшулаң сәулесі машинаның алдыңғы терезенінен тура бетіне…